دریغ و درد که در عین نیکخواهی و مهر
نهفت رخ ز رفیقان نیکخواه ، امین
دریغ و آه که در نیم شب به مرگ فجا
رسید روز حیاتش به شامگاه، امین
جدا شد از بر یاران به نیمه راه حیات
نبود اگرچه ز یاران نیمه راه ، امین
امین تجار آن سید ستوده که بود
تمام عمر به نزد گدا و شاه ، امین
پناه خلق ، سر خاندان ، حبیب الله
غنوده در کنف رحمت اله ، امین
نبرده بود ز راهش چو خواجگان دگر
غرور دولت و سودای مال و جاه ، امین
بعین عزّ و غنا می توان شدن درویش
گر این سخن نپذیری بود گواه ، امین
به روز حادثه داد امتحان بسی ، که کند
پی دفاع وطن کار صد سپاه ، امین
ز جان و مال و کسان جمله دست شست و برفت
زمان هجرت و آن دورهٔ سیاه ، امین
ز حبس و نفی نرنجید و راه کج نگرفت
که صدق و راستیش بود تکیه گاه، امین
شمار سال وفاتش یکی ز یاران خواست
بهار غمزده گفتا: « دریغ و آه امین »
