در سرای شوکت الدوله که بود
در عزایش ناله تا چرخ کبود
مجلس پر حشمتی تشکیل یافت
و از وجود شیخنا تجلیل یافت
عالم نحریر و دانای زمان
مفتی فحل توانای زمان
آن که باشد بزم عرفان را جلیس
بوعلی عصر خود، شیخ الرئیس
ناگهان پیدا شد از یک زاویه
هیکل نحس بهاء التولیه
آن که او لاف خری ز اول زده
آ ن که او بر خر قبل منقل زده
آن که اندر بارهٔ او ییش از این
شاعری گفته است این بیت رزین
تا تو را من دیده ام شل دیده ام
لات و لوت و آسمان جل دیده ام
آمد و بنشست با مندیل زفت
تیره روی وگنده همچون خیک نفت
سر برون آورد از آن ماتم کده
کاین منم طاوس علیین شده
شیخ ، ناگه صحبت از تفسیر کرد
سرّ هجرت را همی تقریر کرد
پیش جمع آن مقتدای نیک خو
گفت سرٌ واللذین هاجروا
شیخ دُر معرفت را نیک سفت
لیک آن خرمهره حرف مفت گفت
شیخ پرحلم از غضب پُرتاب شد
بر سر او شفت وی پرتاب شد
گفت کای دب جهول نره خر
چند لاف آدمی وگر و فر
نانجیب موذی گردن کلفت
تابه کی گویی به محضرحرف مفت
تو چه دانی علم تفسیر و لغات
« خر چه داند قدر حلوای نبات »
کلهٔ تو درخور تاوبل نیست
علم در دراعه و مندیل نیست
تا به علم ، از فاعلاتن فاعلات
سال ها ره است ای بی علم لات
هرکه خواند فاعلاتن فاعلن
کی تواند راند از دانش سخن
هرکه او با تو کند گفت و شنود
هم زبان کودکی باید گشود
بوالعلا بشنید و اصلا دم نزد
وز وقاحت مژه را بر هم نزد
گفتی اندر بسترش خوابانده اند
لای لایی بهر او می خوانده اند
فحش آری کی کند در خر اثر
کی رود درسنگ خارا نیشتر
گفت پیغمبر که احمق هرچه هست
او عدوی ما و غول رهزن است
