یک شب اعرابی زنی مر شوی را
گفت و از حد برد گفت و گوی را
کین همه فقر و جفا ما می کشیم
جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم
نان مان نه نان خورش مان درد و رشک
کوزه مان نه آب مان از دیده اشک
جامهٔ ما روز تاب آفتاب
شب نهالین و لحاف از ماهتاب
قرص مه را قرص نان پنداشته
دست سوی آسمان برداشته
ننگ درویشان ز درویشی ما
روز شب از روزی اندیشی ما
خویش و بیگانه شده از ما رمان
بر مثال سامری از مردمان
گر بخواهم از کسی یک مشت نسک
مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک
مر عرب را فخر غزوست و عطا
در عرب تو همچو اندر خط خطا
چه غزا ما بی غزا خود کشته ایم
ما به تیغ فقر بی سر گشته ایم
چه عطا ما بر گدایی می تنیم
مر مگس را در هوا رگ می زنیم
گر کسی مهمان رسد گر من منم
شب بخسپد دلقش از تن بر کنم
