چند روزی که شاه بنده نواز
سوی درویش جلوه کرد به ناز
مردمان پی به حال او بردند
ره به فکر و خیال او بردند
عیب جویان به عیب رو کردند
وز سر طعنه گفتگو کردند
که چرا شاه با گدا یارست؟
پادشه را خود از گدا عارست
مسند شاه و بوریای گدا؟
الله! الله! کجاست تا به کجا؟
از گدا عشق شاه لایق نیست
بلکه او مدعی ست، عاشق نیست
پاک بازان دعای شه گفتند
در معنی در این سخن سفتند
که بدین سان شه پسندیده
کس ندیدست بلکه نشنیده
شاه گر با گدا چنین بازد
همه کس را گدای خود سازد
زین سخن ها رقیب واقف شد
طبع ناساز او مخالف شد
از غضب خون او به جوش آمد
چون خم باده در خروش آمد
گفت اگر خون این گدا ریزم
بهر خود فتنه ای برانگیزم
شاه ازین قصه گر خبر یابد
رخ ز من تا به حشر می تابد
گر بگویم به او، گران آید
ور نگویم دلمبه جان آید
پس همان به که حیله ای بکنم
شاه را از گدا جدا فگنم
