دوش اندک شکوه ای از یار می بایست کرد
و ز پی آن گریه ای بسیار می بایست کرد
حال خود گر عرض می کردم به این سوز و گداز
چارهٔ کار منش ناچار می بایست کرد
بعد عمری کامدی یک لحظه می بایست بود
پرسش حال من بیمار می بایست کرد
امتحان ناکرده خواندی غیر را در بزم خاص
چند روزی چون منش آزار می بایست کرد
رفتن از مجلس بدین صورت چه معنی داشت دوش
رنجشی گر داشتی اظهار می بایست کرد
تا شود ظاهر که نام ما نرفت از یاد دوست
یاد ما در نامه ای یک بار می بایست کرد
کار خود بد کردم از عرض محبت پیش یار
خود غلط کردم چرا این کار می بایست کرد
شب که می بردند مست از بزم آن بدخو مرا
هر چه دل می خواست با اغیار می بایست کرد
اینکه وحشی را زدی بر دار کم لطفی نبود
اولش بسیار منت دار می بایست کرد
