اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم

و گر تو زهر دهی به که دیگری تریاک

رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش

زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

مرا امید وصال تو زنده می دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

به راه میکده حافظ خوش از جهان رفتی

دعای اهل دلت باد مونس دل پاک

فریب دختر رز طرفه می زند ره عقل

مباد تا به قیامت خراب طارم تاک

مهندس فلکی راه دیر شش جهتی

چنان ببست که ره نیست زیر دیر مغاک

چه دوزخی چه بهشتی چه آدمی چه پری

به مذهب همه کفر طریقت است امساک

به خاک پای تو ای سرو نازپرور من

که روز واقعه پا وا مگیرم از سر خاک