تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

کین آب حیاتست ز آدم بیزار

آنجا که مرا با تو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

آنرا که کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ

تا عشق میان ما بماند بی هیچ

جز درد دل از نظارهٔ خوبان چیست

آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست

بی غم دل کیست تا بدان مالم دست

بی غم دل زنگیان شوریدهٔ مست

مرغی به سر کوه نشست و برخاست

بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست

وای ای مردم داد زعالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

چون نیست شدی هست ببودی صنما

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

کار من بیچاره قوی بسته شده

بگشای خدایا که گشاینده تویی