من نیز بر آن سرم که گیرم سر خویش

با من تو چنان نه ای که بودی من هم

اول بودت برم گذر مسکن هم

دست از دستم کشی کنون دامن هم

هر دم کشدم سوی تو بیتابی دل

می پنداری که با تو کاری دارم

از عشق تو جان بی قراری دارم

در دل ز غم تو خار خاری دارم

از تازه جوانی که به پیری برسد

ناکرده جوانی به جهان پیر شدم

از جور بتی ز عمر خود سیر شدم

وز بیدادش ز عمر دلگیر شدم

از فرقت توست در دل ما همه خار

وز طلعت تو به چشم یاران همه گل

اکنون که زمین شد ز بهاران همه گل

صحرا همه سبزه کوهساران همه گل

روئیده میان سبزه زاری ریحان

یا سرزده در بنفشه زاری سنبل

آن گل که چو من هزار دارد بلبل

دانی به سرش چیست پریشان کاکل