از دوری مهر دل فروزی است مرا

روزی که مگوی و روزگاری که مپرس

دارم ز غم فراق یاری که مپرس

روز سیهی و شام تاری که مپرس

در گوشهٔ بی مو نسیم تنها بین

در زاویهٔ بی کسیم فرد نگر

باز آی و دلم ز هجر پردرد نگر

در سینهٔ گرمم نفس سرد نگر

از مرگ دوای درد خود می طلبم

بیمار نگر دوانگر درد نگر

باز آی و به کوی فرقتم فرد نگر

وز درد فراق چهره ام زرد نگر

جز حرف و رخت گر شنوم ور بینم

گوشم کر باد الهی و چشمم کور

ای مستمعان را ز حدیث تو سرور

وی دیدهٔ صاحب نظران را ز تو نور

آن دم که دمد ز گوشهٔ لب نایی

در نی، ز دم عیسی مریم خوشتر

دست ساقی ز دست حاتم خوشتر

جامی که دهد ز ساغر جم خوشتر