من از روز ازل طاهر بزادم
ازین رو نام بابا طاهرستم
بمیر ای دل که آسایش بیابی
که مو تا جان ندادم وانرستم
رخش تا کرده در دل جلوه از مهر
بخوبی آفتاب خاورستم
بملک عشق روح بی نشانم
بشهر دل یکی صورت پرستم
رخ تو آفتاب و مو چو حربا
و یا پژمان گل نیلوفرستم
همه سوجم همه سوجم همه سوج
بگرمی چون فروزان اخگرستم
مثال کافرم در مومنستان
چو مؤمن در میان کافرستم
ببالینم همه الماس سوده
همه خار و خسک در بسترستم
بیک ناله بسوجم هر دو عالم
که از سوز جگر خنیاگرستم
نمی گیرد کسم هرگز به چیزی
درین عالم ز هر کس کمترستم