نیکی یار تو باد نحس رفیقت مباد

بخش تو نیکی و سعد سهم حسودت بدی

عون عنایت به تو جز ز خدایت مباد

دین خداییت باد با روش احمدی

نامهٔ اقبال خوان زان که تویی خوش زبان

کعبهٔ زوار را تو حجرالاسودی

نیست به چهره حبش بابت چین و چگل

تا نبود نزد عقل راد بسان ردی

عیش هنی شد چو یافت سیرت و زیب و لقات

دیو زیان شد چو یافت در تو فر مرشدی

نرم چو آب روان زان به گه شاعری

ناب تو چون لولوی صاف تو چون عسجدی

عادت خوبت براند بر دل فرمان خویش

دیدهٔ اقبال را اکنون چون اثمدی

ناز همالان مکش زان که به هر انجمن

از همه در علم و فضل افضلی و اوحدی

عین سعادت چو گشت طبع ترا ترجمان

دیوانها ساز زود ز آن همم فرقدی

نیست عجب کز فلک از قبل رفعتش

نازد بر همتش حاسد آن حاسدی