قلم زد بر سرقومی زتوفیق

رقم زد در دل خلقی ز خِذلان

قفلی ز لعل بر در آن درج زد لبت

خالی ز عنبر آمد و مهری بر آن نهاد

قدر تو پنجه درج از سر جوزا گذشت

صیت تو صد ساله راه زان سوی امکان گرفت

قیاس از درختان بستان چه گیری

ببین شاخ و بیخ درختان دانا

قانعم با قطره آبی که دارم چون گهر

چشم آب از قلزم و عمان نمی باشد مرا

قدی چو قد شکر دهانان

مرغان ز سرش نشید خوانان

قرایح همه همچون رویه نامطبوع

طبایع همه همچون قریحه ناموزون

قیامت است به حسن و جمال و خلق شریف

مرا گریز از آن جادوان بود اولی

قطار نخل ها از هر دو ساحل

نمایان گشته با ترتیب موزون

قال ایاکم و خضراء الدمن

دور از آن پاکی که اصل آن پلید