تهمتن سپه را بهامون کشید

سپهبد سوی کوه بیرون کشید

بطوس سپهدار داد آن گروه

بفرمود تا رفت بر سوی کوه

دگر بهره بگزید ز ایرانیان

که بندند بر تاختن بر میان

ز لشکر سواران که بودند گرد

گزین کرد شاه و برستم سپرد

چنین گفت کآتش نسوزید کس

نباید که آید خروش جرس

یکی کنده فرمود کردن براه

برآن سو که بد شاه توران سپاه

گمانم که امشب شبیخون کند

ز دل درد دیرینه بیرون کند

چنین گفت با طوس کامروز جنگ

نه بر آرزو کرد پور پشنگ

سپهدار با فر و نیرنگ و ساز

چو آمد به لشکرگه خویش باز

سپه بازگشتند چون تیره گشت

که چشم سواران همی خیره گشت