از شرم گناه شاید از خون گریم
از ابر بهار بر خود افزون گریم
چون پیروی نبی و آلش کردیم
ز اسرار حقایق همه آگاه شدیم
از نور نبی واقف این راه شدیم
وز مهر علی عارف الله شدیم
خواهم بکجا رفت چه از مردودی
نی دوزخ و نی بهشت را می شایم
حیران خودم که از کجا می آیم
از بهر چه آمدم چرا می آیم
کی می گذرد بعاقلی عمر عزیز
ای عشق بیار باده تا مست شوم
کو همت عالئی که تا پست شوم
کو نیستی ز خویش تا هست شوم
کی باشد و کی ز خویش بیگانه شوم
کی باشد و کی تن و روان در بازم
کی باشد و کی بحال خود پردازم
کی باشد و کی جهاز عقبی سازم
چون مغر رسید و سر بیگانه نداشت
خود گفتم و خود شنیدم و خود دیدم