وعده افسونان طلسم انتظارم کرده اند
پای تا سر یک دل امیدوارم کرده اند
تا نباشم بعد از این محروم طوف دامنی
خاک بر جا مانده ای بودم غبارم کرده اند
برنمی آیم زآغوش شکست رنگ خوبش
همچو شمع از پرتو خود در حصارم کرده اند
بعد مردن هم ز خاک من گرانجانی نرفت
از دل سنگین همان لوح مزارم کرده اند
یک نفس بیچاک نتوان یافت جیب هستی ام
زخمی خمیازه مانند خمارم کرده اند
نخل تمثال مرا نشو و نمو پیداست چیست
صافی آیینه ای را آبیارم کرده اند
می توان صد رنگ گل چید از طلسم وضع من
چون جنون تعمیر بنیاد از بهارم کرده اند
حامل نقد نشاطم کیسهٔ داغ است و بس
همچو شمع از سوختن گل درکنارم کرده اند
بی بهاری نیست سیر تیره روزی های من
انتخاب از داغ چندین لاله زارم کرده اند
هستی ام حکم فنا دارد نمی دانم چو صبح
تهمت آلود نفس بهر چه کارم کرده اند
تا بود دل در بغل نتوان کفیل راز شد
بی خبر کایینه دارم ، پرده دارم کرده اند
بی هوایی نیست بیدل شبنم وامانده ام
ازگداز صد پری یک شیشه وارم کرده اند
