رازداران کز ادب راه لب گویا زدند
مهر بر بال پری از پنبهٔ مینا زدند
زین چمن یک گل سر و برگ خودآرایی نداشت
هرکجا رنگی عیان شد برپر عنقا زدند
پیش از ایجاد هوس مستان خلوتگاه راز
ساغر هوش ازگداز شیشه در خارا زدند
طبع بی حس قابل تاثیر آگاهی نبود
بر گمان خفته یاران مرد ه ای را پا زدند
منفعل شد فطرت از ابرام بی تاثیر خلق
شعله درپستی حزید از بسکه دامنها زدند
ترک مردم گیر و راحت کن که عزلت پیشگان
چون گهر موج دگر بیرون این دریا زدند
شاخ و برک هرزه کردی تیشه اکا درکار داشت
قامت خم گشتهٔ ما را به پای ما زدند
عمرها شدت کلفت ما و من از دل رفته ایم
بر غبار خانهٔ ما دامن صحرا زدند
دامن مشرب فضایی داشت بی گرد امل
محرمان از طولِ این اوهام بر پهنا زدند
وحشت از دنیا دماغ بی نیازان برنداشت
چین دامن بر خم ابروی استغنا زدند
بیدل اسباب تعلق بود زنگ آگهی
آینه صیقل زدند آنها که پشت پا زدند
