هوای تیغ تو افتاد تا مرا در سر
به موج چشمهٔ خورشید می زند ساغر
حضور منزل دل ختم جادهٔ نفس است
پی درودن هر ریشه می رسد به ثمر
چو لاله غیر سویدا چه جوشد از دل ما
حباب داغ شمارد، محیط خون جگر
به کسب طینت بیمغز باب عرفان نیست
ز باده نشئه محال است قسمت ساغر
سخن چو آب دهد طبعهای بیحس را
به نثر و نظم نگردد، دماغ کاغذ، تر
ستم به خامه کند خشکی دوات اینجا
زبان به حرف نگردد چوگوش باشدکر
نجات یافت ز مرگ آنکه با قضا پیوست
به چوب دسته الم نیست از جفای تبر
زنیک و بد مژه بستن هجوم عافیت است
خمار خواب مکش گر فکندی این بستر
در این زمانه که غیر از سکوت آفت نیست
به تیغ حادثه همواری ام نمود سپر
نداشت مایدهٔ عمر بیوفا مزه ای
نمک زدندکباب مرا ز خاکستر
درای قافلهٔ رنگ سخت خاموش است
خبر مگیرکه از ماگرفته اند خبر
تظلم تو بجایی نمی رسد بیدل
در این بساط به امید بخیه جیب مدر
