صبح این بادیه آشوب تپشهای دل است
شام گردی ز جنون تازی سودای دل است
مجمر اینجا همه گوش است بر آواز سپند
آسمان خانهٔ زنبور ز غوغای دل است
گه تپشگاه فغان ، گاه جنون می خندد
برق تازی که در آیینهٔ اخفای دل است
نیست حرفی که ازین نقطه نیاید بیرون
شور ساز دو جهان اسم معمای دل است
نه همین اشک به توفان تپش می غلتد
داغ هم زورق توفانی دریای دل است
شیشه بی خون جگر کی گذرد از سر جام
چشم حیرت زده ام آبلهٔ پای دل است
حسن بی پرده و من سر به گریبان خیال
اینکه منع نگهم می کند ایمای دل است
نوبهاری عجب از وهم خزن باخته ام
غم امروز من اندیشهٔ فردای دل است
ظرف و مظروف خیال آینهٔ یکدگرند
هرکجا از تو تهی نیست همان جای دل است
نیست جز بیخری راحلهٔ ریگ روان
رفتن از دست به ذوق طلبت پای دل است
کس به تسخیر نفس صرفهٔ تدبیر ندید
به هوس دام مچین وحشی صحرای دل است
بیدل احیای معانی به خموشی کردم
نفس سوخته اعجاز مسیحای دل است
