قدرت شاهان ز تسلیم فقیران بیش نیست
قصر سلطان امن تر ازکلبهٔ درویش نیست
طاهر آن دامان کزو دست امیدی دور نه
قادر آن سلطان کزو قلب فقیری ریش نیست
گر ز خون من نگین شاه رنگین می شود
گو بریز این خون که مقدار نگینی بیش نیست
برکس ای قاضی به خون من منه بهتان ازآنک
قاتل من در جهان جز عشق کافرکیش نیست
ای صبا با خسرو خوبان بگو درد فراق
بر دل من کمتر از این حبس و این تشویش نیست
گر دلت با من نباشد قصرتجریش است بند
ور دلت با من بود زندان کم از تجریش نیست
در صفوف واپسین جا داد یارم ورنه کس
زبن رقیبان درصف عشق وی ازمن پیش نیست
دل به اقبال جهان ای صاحب دولت مبند
کاین جهان در اختیار عقل دوراندیش نیست
نعمت او بی تغیر، امن او بی انقلاب
راحت او بی تزاحم ، نوش او بی نیش نیست
تجربت کردم رهی سوی سرای عافیت
راست تر زین ره که من بگرفته ام در پیش نیست
من نی ام مسعود و بواحمد ولی زندان من
کمتر از زندان نای و قلعهٔ مندیش نیست
گر توپی انسان « بهار» اندوه نوع خویش دار
ورنه حیوان هم نیابی کاو به فکر خویش نیست
