« اربس » اندر افسانهٔ باستان
به افرشتهٔ عشق شد داستان
چوگل روی و چون شاخهٔ گل برش
کمانی و تیری به چنگ اندرش
شبی بود طوفنده و پر درخش
سیاهی و برف اندر آفاق پخش
بناگه در خانهٔ دل زدند
به دیوانگی راه عاقل زدند
دل از جای برجست و در برگشاد
همانگه « اریس» اندر آن پرگشاد
دو بال از تف برف گشته دژم
دو مژگان ز سرما فتاده بهم
لبانش چو جزع یمانی کبود
رخانش چو پیروزهٔ نابسود
ز برف و ز سرما تنی لرزدار
چو شاخ گل تازه در نوبهار
به دل گفت در آن سیاهی همی
که مهمان ناخوانده خواهی همی ؟
بدوگفت دل کودکا! اندر آی
که وقف است بر دوستان این سرای
در این برف و سرما کجا بوده ای ؟
که ناخورده ای چیز و ناسوده ای ؟
لبانت چو جزع یمانی چراست ؟
رخانت چو یاقوت کانی چراست ؟
چرا مژگان را بخم کرده ای
چرا نرگسان را دژم کرده ای
به دستت چرا هست تیر وکمان ؟
بترسی مگر از بد بدگمان ؟
درین گفتگو تا به مشکو شدند
به نرمی درآن وبژه پستو شدند
به پستویکی آتش افروخت دل
که او را برافریشته سوخت دل
دو دستش به گرمی بر آذرگرفت
چو شد گرم ، خوش طبعیش درگرفت
کجا عشق خوش طبعی آغازدا
بلا بر دل عاشقان تازدا
خداوند عشق آستین برکشید
« کمان را به زه کرد و اندر کشید»
دل از شوخی عشق در تاب شد
که ناگه بر اوتیر پرتاب شد
خدنگی چو الماس افروخته
شرارش دل مرد و زن سوخته
خدنگی همه خواری و رنج و درد
گدازندهٔ سرزنش های سرد
خدنگی همه داغ وهول وبلا
همه اشگ و بیماری و ابتلا
خدنگ « اریس » ازکمان سرکشید
سراپای دل را به خون درکشیدا
خدنگش به دل خوردوتاپرنشست
فرشته بدان خانه اندر نشست
در آن دل مپندار پندار زشت
که دست « اریس » اندر آن مهر کشت
ز قلب کسان قلب شاعر جداست
دل شاعر آماج سهم خداست
چو باشد دل شاعری سوخته
جهان گردد از شعرش افروخته
به دل برق سوزنده دارم چه باک
اگرگفتهٔ من بود سوزناک
دل شاعری چون دل کودکی
برنجد چو در مهرت آرد شکی
دل شاعران چیست؟ دربای ژرف !
بر آن دمبدم برق و باران و برف
نیاساید از برق و طوفان دمی
نه در سور و شادی ، نه در ماتمی
دلی با چنین کبر و پهناوری
بدست آیدت گر بدست آوری
درآویزی از تار مویی نگون
نشانیش چون گل به زلف اندرون
توانی در او دست یازی همی
چو طفلان بدو لعب بازی همی
