دلا گرمی کنی شادی، چه داری ؟ گاه آن آمد

زمان خوشدلی دریاب که اکنون آن زمان آمد

چو غنچه گر دلی داری قدم از خویش بیرون نه

که از سودای دلتنگی چنین بیرون توان آمد

گذشت آن روز ناکامی که از بس شورش و فتنه

سر از سودا شد آسیمه ، دل از تنگی بجان آمد

دل از اندوه تو بر تو ، چو غنچه رخ بخون شسته

تن اندر خون دل غرقه ، بسان ناردان آمد

غرور جهل و آه اهل دانش برفلک می شد

وزین آنرا عوض سود و از آن اینرا زیان آمد

بهر مجمع که دیدندی یکی از اهل معنی را

زضجرت این بدان گفتی سبک تر کآن گران آمد

سپاهان گر چو دوزخ بود آنگه ز آتش فتنه

کنون باری بحمدالله چو خرّم بوستان آمد

ز دود عود شد چون جیب مجمر دامن گردون

ز زّر و سیم افشانده زمین چون آسمان آمد

شب کینه بروز مهر حامل بود و ما غافل

گل آسودگی پیدا ز خار امتحان آمد

چکید آب حیات از کام اژدرها ، که دانست آن؟

برآمد لاله از آتش ، کرا این درگمان آمد؟

موصّل شد درخت اتّحاد از شاخ پیوندی

وزان میوه لب خندان و طبع شادمان آمد

خلاف ، الحق درختی بود همچون بید بن بی بر

بجای آن چو برکندند ، گلبرگ جوان آمد

قران مشتری با زهره مسعودست در عالم

ز تأثیرش سعادتهای کلّی را نشان آمد

چو باد آنکس که می انگیخت گرد فتنه از هرسو

بفّر خواجگان اکنون چوآب آتش نشان آمد

کسی کو تیر باران کرد چون قوس قزح از کین

کنون از مهر همچون برق از دل زرفشان آمد

چنان تیر ابابیل آنکه سنگ انداختی کنون

چو طوطی در سخن گفتن شکر ریزش عیان آمد

کسی کو چون خزان از شاخ بر می مند درّاعه

بزر پاشی کنون همدست باد مهرگان آمد

چو میخ آن کز خیانت نقب در دیوار و در می زد

بحفظ زر چو مهر امروز معروف جهان آمد

بعیّاری اگر شمشیر وقتی آمد بر سر

زبطّالی کنون در پای چون اهل زمان آمد

قلم را تیغ اگر وقتی ز تیزی سرزنش کردی

کنونش پای می بوسد ، ربس کش مهربان آمد

برون کرد آتش حدّت زخاطر سنگ آهن دل

زفرط رقّت از چشمش همه آب روان آمد

بسان جرعه دان آنکو حرامی بود و خون خواره

به ذرّه ردّ مظلمت چون سرمه دان آمد

نه آب اکنون زره پوشد ، نه آتش نیزه برگیرد

چنین کاضداد عالم را ز یکدیگر امان آمد

همی لرزد بخود بر تیغ، گویی برگ بیدستی

همی لرزد بخود بر تیغ، گویی برگ خیزران آمد

بدین شکرانه می مالد سپر برخاک رخساره

که هرچ آمد بروی او ، ز زخم این و آن آمد

خور ارزد تیغ ، از آن بیمست بر رفتن بدیوارش

و گرمه شب روی کردست ، رویش زرد از آن آمد

نکوبد آهن سرد از سبکساری درین دولت

اگر چه گرز را این سرزنش از من گران آمد

پروپای شد آمد نیست اکنون تیر را زان کوه

خمیده پشت و پی کرده ، زعزلت چون کمان آمد

همی چون موم بگذارد زره را آهنین اعضا

زرشک آنکه رونق باردا و طیلسان آمد

بغیبت نیز در جوشن زبان ننهد سنان زین پس

که توقیع خداوندان ، زبان بند سنان آمد

همی نازد دل دولت همی خندد لب ملّت

که یار شافعیّ الوقت نعمان الزّمان آمد

دو فرزانه ، دو دریا دل ، دو فرمان ده ، دو مولانا

که نوک کلکشان سرّ قضا را ترجمان آمد

بهر چ این کرد در خاطر ، قضا هم دست شد با او

بهر چ آن کرد اندیشه ، قدر هم داستان آمد

خم انگشتریّ این، دو دروازۀ عصمت

نگین خاتم او چارسوگاه امان آمد

ستم را پشت می لرزد چو روی عدل این بیند

امل را جان همی نازد ، چو کلک آن روان آمد

شبستان عروس غیبت تجویف دوات این

نگارستان عقل و جان خطی کز آن بنان آمد

معانیّ یکی باریک و روشن همچو ماه نو

سخنهای یکی چون مه بلند و دلستان آمد

عطای این چو صیت آن ، ز مشرق رفته تا مغرب

ضمیر آن چو رای این ، منیر و غیب دان آمد

کند از آستینهاشان گذر بر دامن سائل

هرآن زرکان بمهر غیب اندر جیب کان آمد

چو چشم احول ارچه جنس صورتشان دو می بیند

بمعنی ذاتشان هر دو یکی چون توأمان آمد

بنامیزد ! بنامیزد ! زهی دولت ! زهی همّت!

که هرچ آن ارزو کردند از گردون چنان آمد

گهر در معرض لفظ شما از خویش لافی زد

از آن جایش دل شمشیر و بند ریسمان آمد

هران مشکل که حلّ آن ، خرد را داشت سرگردان

صریر کلکتان بروی بخندید و برآن آمد

چنان شد لازم را یاتتان نصرت که پنداری

که از وی هر سر سوزن ، درفش کاویان آمد

باقبال شما از خون نگشت آلوده انگشتی

جز آن خونی که از انگشت شاخ ارغنون آمد

چنان شد ساخته در چنگ تدبیر شما عالم

که در وی لحن بر بانگ نوای پاسبان آمد

گهر با تیغ در بازار پیدا می نیارد شد

زصیت صلحتان آوازه تا در اصفحان آمد

بیاساید کنون مسجدّ ،سر افرازد کنون منبر

که با توحید سنّت را بیکجا اقتران آمد

نه از دست قلمتان رمح یارد سر برآوردن

نه از سهم زبانتان تیغ یارد با میان آمد

ضعیفان بر قوی زان سان شدند از عدلتان چیره

که جان پردلان محکوم جسم ناتوان آمد

نیاهخت آفتاب اندر هوایش تیغ بر ذرّه

جهانی را که از حزم موالی سایبان آمد

درای کاروان بانگ ارزند بر کوه ، کی یارد؟

کمر بسته ، کشیده تیغ، پیش کاروان آمد

رهی کو گوشه گیری بود مانند زه از خامی

چو قبضه زاشتباک این دو خانه بامیان آمد

سخن بر یکدیگر پیشی همی جویند در طبعم

همی خواهند پنداری زخاطر در بیان آمد

زبان کلک صفرا وی ، سپسد و خشک بد یکچند

بمدح آن سر انگشتان کنون رطب اللّسان آمد

دوات ار داشت از عطت دماغ خشک از سودا

زبحر مدحتان بازش ، نمی اندر دهان آمد

فلک تاریخ دولت زین همایون عهد می گیرد

که در برج شرف خورشید را با مه قرآن آمد

قوی تر گشت رکن ملّت از پشتیّ صدرالدّین

قوام الدین یکایک را بجای پشتوان آمد

باجماع مسلمانان ، دعای هر دو واجب شد

که بوی امن و آسایش زرنگ صلحشان آمد

فریقین ازتوافقشان همی نازند در نعمت

منم کز خوان انعامم نواله استخوان آمد

قوافی گر چه معیوب است در این نظم می شاید

که از بسیاری معنی چو گنج شا یگان آمد

مبارک باد ومیمون باد این تحویل فرخنده

که مبنای صلاح کار هر دو خا ندان آمد

تمتّع بادتان جاوید ازین درّ گرانمایه

که از عصمت چو اندیشه ، ز اندیشه نهان آمد