فسردگیهای ساز امکان ترانه ام را عنان نگیرد

حدیث توفان نوای عشقم خموشی از من زبان نگیرد

ز دستگاه جهان صورت نی ام خجالت کش کدورت

چو آینه دست بی نیازان ز هر چه گیرد زبان نگیرد

سماجت است اینکه عالمی را به سر فکنده ست خاک ذلّت

سبک نگردد به چشم مردم کسی که خود را گران نگیرد

ز دست رفته ست اختیارم ، به پارسایی کشیده کارم

به ساز وحشت پری ندارم که دامنم آشیان نگیرد

به غیر وحشت به هیچ عنوان حضور راحت ندارد امکان

ز صید مطلب سراغ کم گیر اگر دلت زین جهان نگیرد

مناز بر مایهٔ تعیّن که کاروان متاع همّت

به چارسویی که خود فروشی رواج دارد دکان نگیرد

ز خود برآ تا رسد کمندت به کنگر قصر بی نیازی

به نردبانهای چین دامن کسی ره آسمان نگیرد

اگر به عزم گشاد کاری ز گوشه گیران مباش غافل

که تیر پرواز را نشاید دمی که بال از کمان نگیرد

کج است طور بنای عالم تو نیز سرکن به کج ادایی

که شهرت وضع راستی ها چو حلقه ات بر سنان نگیرد

درآتش عشق تا نسوزی نظر به داغ وفا ندوزی

که از چراغ هوس فروزی تنور افسرده نان نگیرد

فتاده ای را ز خاک بردار و یا مبر نام استطاعت

کسی چه گیرد ز ساز قدرت که دست واماندگان نگیرد

اگر ز وارستگان شوقی به فکر هستی مپیچ بیدل

که همّت آیینهٔ تعلٌق به دست دامن فشان نگیرد