پی اشک من ندانم به کجا رسیده باشد
ز پی ات دویدنی داشت به رهی چکیده باشد
ز نگاه سرکشیدن به رخت چه احتمال است
مگر ازکمین حیرت مژه قدکشیده باشد
تب وتاب موج باید ز غرور بحر دیدن
چه رسد به حالم آنکس که ترا ندیده باشد
به نسیمی از اجابت چمن حضور داریم
دل چاک بال می زد سحری دمیده باشد
به چمن زخون بسمل همه جا بهارناز است
دم تیغ آن تبسم رگ گل بریده باشد
دل ما نداشت چیزی که توان نمود صیدش
سر زلفت از خجالت چقدر خمیده باشد
چه بلندی و چه پستی ، چه عدم چه ملک هستی
نشنیده ایم جایی که کس آرمیده باشد
بم و زبر هستی ما چو خروش ساز عنقاست
شنو ازکسی که او هم زکسی شنید باشد
ز طریق شمع غافل مگذر درین بیابان
مژه آب ده ز خاری که به پا خلیده باشد
غم هیچکس ندارد فلک غروپیما
به زبان مدبری چند گله می تپیده باشد
به دماغ دعوی عشق سر بوالهوس بلند است
مگر از دکان قصاب جگری خریده باشد
همه کس سراغ مطلب به دری رساند و نازید
من و ناز نیم جانی که به لب رسیده باشد
به هزار پرده بیدل ز دهان بی نشانش
سخنی شنیده ام من که کسی ندیده باشد
