مصور نگهت ساغر چه رنگ زند
مگر جنون کند و خامه در فرنگ زند
چنین که نرگست از ناز سرگران شده است
ز سایهٔ مژه ترسم به سرمه سنگ زند
به گلشنی که چمن در رکاب بخرامی
حنا ز دست تو گیرد گل و به رنگ زند
ز سعی خاک به گردون غبار نتوان برد
به دامن تو همان دامن تو چنگ زند
دل گرفتهٔ ما قابل تصرف نیست
کسی چه قفل بر این خانه های تنگ زند
گشودن مژه مفت نفس شماری ماست
شرر دگر چه قدر تکیه بر درنگ زند
جهان ادبگه دل هاست بی نفس می باش
مباد آینه ای زین میانه زنگ زند
دل شکسته جنون بهانه جو دارد
که رنگ اگر شکنم شیشه بر تُرنگ زند
نموده اند ز دست نوازش فلکم
دمی که گاه غضب بر زمین پلنگ زند
ز خویش غیر تراشیده ای ، کجاست جنون
که خنده ای به شعور جهان بنگ زند
به ساز عجز برآ عذرخواه آفت باش
هجوم آبله کمتر به پای لنگ زند
ز بیدلی قدح انفعال سودایم
به شیشه ای که ندارم کسی چه سنگ زند
