گردی دگر نشد ز من نارسا بلند
هویی مگر چو نبض کنم بیصدا بلند
بنیاد عجز و دعوی عزّت جنون کیست
مو، سربلند نیست شود تا کجا بلند
کم همّتی به ساز فراغم وفا نکرد
دامن نیافتم به درازای پا بلند
از نُه فلک دریغ مکن چین دامنی
یک زینه وار از همه منظر برآ بلند
دور است خواب قافله از معنی رحیل
ورنه نمی شد اینهمه بانگ درا بلند
پیری دکان نالهٔ ما گرم داشته ست
نرخ عصاست درخور قد دوتا بلند
خلق جهان جنون زدهٔ بی بضاعتی ست
ازکاسهٔ تهی ست خروش گدا بلند
فطرت محیط نه فلک آبگون شود
گر وارسیم آبله پست است یا بلند
ما بیخودان تظلم حسرت کجا بریم
دست غریق عشق نشد هیچ جا بلند
چون نقش پا ز بس که نگونبخت فطرتیم
مژگان نمی شود به تماشای ما بلند
پستی مکش ز چتر کی و دستگاه جم
یک پشت پای بگذر از این دستها بلند
بیدل مگر تو درگذری ورنه پیش ما
دریاست بی کنار و پل مدّعا بلند
