بهار رنگ عبرت جز دل روشن نمی بیند
صفا آیینه دارد در بغل آهن نمی بیند
گریبان چاک زن شاید تمیزی واکند چشمت
که یوسف محو آغوش است و پیراهن نمی بیند
مزاج همت آزاد حکم آسمان دارد
ز خود هرگاه دل برخاست افتادن نمی بیند
تحیر توام خورشید می بالد درین گلشن
گل داغی که ما داریم افسردن نمی بیند
مقلد از تجرد برنیاید با سبکروحان
کمالات مسیحا دیده ء سوزن نمی بیند
جهان عبرت نمی خواهد به حکم ناز خودبینی
چه سازد شخص فطرت زندگی مردن نمی بیند
پر افشان ست موهومی ولی چشم تأمل کو
تلاش ذرهٔ ما هیچ جا روزن نمی بیند
به سیر این بهار از عیش مهجوران چه می پرسی
جدایی جز به چشم زخم خندیدن نمی بیند
درین محفل هزار آیینه ام آمد به پیش اما
کسی جز عکس خود دیدم که سوی من نمی بیند
چه سازم کز گریبان شعله واری سر برون آرم
ز همت آتش افسرده ام دامن نمی بیند
رعونت خاک لیسد تاکنی فهم مآل خود
که پیش پا، کس اینجا بی خم گردن نمی بیند
فلک هم از نصیب ما ندارد آگهی بیدل
تلاش روزی کس چشم پرویزن نمی بیند
