بدزدگردن بی مغز برفراخته را
به وهم تیغ مفرسا نیام آخته را
در این بساط ندامت چو شمع نتوان کرد
قمارخانهٔ امید رنگ باخته را
به گردن دل فرصث شمار باید بست
ستم ترانهٔ گریال نانواخته را
جهان پسث مقام عروج فطرت نیست
نگون کنید علم های سرفراخته را
تکلف من و مای خیال بسیار است
نیاز خوب کن افسانه های ساخته را
ز خلق گوشه گرفتن سلامت است اما
خیال اگر بگذارد به خویش ساخته را
فروتنی کن و تخفیف زیرد ستان باش
که رنجهاست به گردن سر فراخته را
تلاش ما چوسحرشبنم حیا پرداخت
عرق شد آینه آخر نفس گداخته را
حق است آینه ، ا ینجا ، خیال ما وتو چیست
که دید سایهٔ در آفتاب تاخته را
به طبع کارگه عشق آتش افتاده است
کسی چه آب زند آشیان فاخته را
چوسود اگربه فلک رفت گرد ما بیدل
ز سجده نیست امان عجز خودشناخته را
