زاهد ز دعوت خلق دارد عجب کر و فر
گر کوشه گیری این است رحمت به شور محشر
واعظ به اوج معنی گر راه شرم دارد
باید ز خود برآید بر پایه های منبر
جهدی که نور فطرت بی نور برنتابد
از قول و فعل شخص است اندیشه ها مصور
سرمنزل تسلی سیر قفای زانوست
فرسخ شماره ای نیست از موج تا به گوهر
حکم صفای فطرت در سکته هم روان است
آب گهر نسازد استادگی مکدر
هرچند ناتوانم ، با ناله پرفشانم
بیمار عشق دور است از التفات بستر
مپسند طبع آزاد تهمت کش تعلق
من الاخیر منشان بر کشتی قلندر
پست و بلند مژگان سد ره نگه چند
اوراق این گلستان بر هم گذار و بگذر
حیرت سرای تحقیق صد چشم بازدارد
چون خانه های زنجیر موضوع حلقهٔ در
آینه تا قیامت حیران خاک لیسی ست
خشکی نمی توان برد از چشمهٔ سکندر
نقش بساط فغفور آشفته می نوشتند
سر زد زموی چینی آخر خطی به مسطر
صد شکر شکوهٔ کس از عجز ما نبالید
فربه نشدگره هم زین رشته های لاغر
چون سایه سعی پستی تشویش لغزش داشت
خاکم به مشق راحت گفت اندکی فروتر
صد رنگ جلوه در پیش اما چه می توان کرد
افسون وعده دارد گل بر بهار دیگر
بیدل در این هوسگاه تا چند خود نمایی
ساز تغافلی هم آیینه شد مکرر
