صاحب دل را نزیبد گفت وگو با هیچکس
محرم آیینه چون تمثال باید بی نفس
جز ندامت پرتوی از شمع هستی گل نکرد
نخل ماتم راست اشک از میوه های پیشرس
در بیابانی که مابار خموشی بسته ایم
با نگاه چشم حیران می دمد شور جرس
الفت اسباب دل را جوهرآیینه شد
آب می گردد نهان آخر ز جوش و خار و خس
ای ندامت آب گردان خاک بنیاد مرا
تا در این صورت توانم دست شستن از هوس
تیغ استغنای قاتل رنگی از من برنداشت
دست خون بسملم در دامن چاک است و بس
نیست گر پرواز سیر بیخودی هم عالمی ست
از شکست رنگ پیداکرده ام چاک قفس
خاکساری می رسد آخر به داد سرکشی
اضطراب موج راساحل بود فریادرس
چون حیا غالب شود غیر از خموشی چاره نیست
هرکه باشد چون گهر در آب می دزدد نفس
لذت درد محبت هم تماشاکردنی ست
دل به ذوقی می خورد خونم که نتوان گفت بس
کاروان عمر بیدل مقصدش معلوم نیست
می چکد اشک و قیامت می کند شور جرس
