یارب از سرمنزل مقصد چه سان یابم سراغ
دیده حیرانست و من بیدست و پا، دل بی دماغ
غیرت بی دست وپایی های شخص همتم
هرکه را سوزد نفس ، می بایدم گردید داغ
دل اگر روشن شود غفلت نمی گنجد به چشم
آنچه نتوان دید تاریکیست در نور چراغ
زشت هم از قرب خوبان موج خوبی می زند
خار را جوهر کند آیینهٔ دیوار باغ
از سبکروحان گرانجانی ست گر ماند اثر
بوی گل هرجا رود با خویش بردارد سراغ
ساغر فطرت به گردش گر نیاید گو میا
نیستیم بوی جنون هم بهر سامان دماغ
کرد آگاهم ز سور و ماتم این انجمن
در بهار آواز بلبل ، در خزان بانگ کلاغ
بی تپیدن نیست ممکن وضع ایجاد نفس
ای ز اصل کار غافل ، زندگی آنگه فراغ ؟
سوختن آماده باش آگاهیت غفلت دمید
صبح خود را شام کردی شام می خواهد چراغ
اختلاف وضعها بیدل لباسی بیش نیست
ورنه یکرنگ است خون در پیکر طاووس و زاغ
