تا دربن گلزار چون شبنم گذر داریم ما
باده ای در جام عیش از چشم تر داریم ما
سهل نبود در محیط دهر پاس اعتبار
آبرویی چون گهر همراه سر داریم ما
چون صداهرچند در دام قس وامانده ایم
از شکست خاطر خود بال وپر داریم ما
کی به سیل گفتگو بنیاد ماگیرد خلل
کوه تمکین خانه ای ازگوش کر داریم ما
کس به تیغ سرکشی باما نمی گردد طرف
اززمینگیری چو نقش پا سپر داریم ما
شعلهٔ ما فال خاکستر زد و آسوده شد
ای هوس بگذر، سری درزیرپر داریم ما
رنگ ما از خاکساری برنمی دارد شکست
چون علم ، گردی ز میدان ظفر داریم ما
از دل گرمی توان درکاینات آتش زدن
ساز چندین گلخنیم ویک شرر داریم ما
ناله را ای دل به بادغم مده این رشته ای ست
کزپی شیرازهٔ لخت جگر داریم ما
فتنه ها از دستگاه زندگی گل کردنی ست
از نفس ، صبح قیامت در نظر داریم ما
می رسیم آخر همان تا نقش پای خود چوشمع
گر سراغ رنگهای رفته برداریم ما
بیدل اندر جلوه گاه چین ابروی کسی
کشتی نظاره در موج خطر داریم ما
