از سر مستی نبود امشب خطابم با شراب
بی دماغی شیشه زد بر سنگ گفتم تا شراب
بزم امکان را بود غوغای مستی تا به کی
چند خواهد بود آخرجوش یک مینا شراب
دور وهمی می توان طی کرد چون اوراق گل
ساغر این بزم رنگ است و شکستنها شراب
مست تا مخمور این میخانه محتاجند و بس
وهم بنگ است اینکه گویی دارد استغنا شراب
عمرها بودیم مخمور سمندر مشربی
نیست از انصاف اگرریزی به خاک ما شراب
بیقراران طلب سر تا قدم کیفیتند
می کند ایجاد از هر عضو خود دریا شراب
ساغر بزم خیالم نرگس مخمورکیست
می روم مستانه از خود خورده ام گویا شراب
صبح ز خمیازه آخر جام شبنم می کشد
حسرت مخمور از خود می کند پیدا شراب
خون شدن سر منزلیم ، از جستجوی ما مپرس
تاک می داند چها در پیش دارد تا شراب
بهرمنع می کشیها محتسب درکارنیست
بیدل آخر رعشه می بندد به دست ما شراب
