کنون که مژدهٔ دیدار شوق بنیادست
به هر طرف رودم دل تجلی آبادست
مکن به آینه تکلیف نامه و پیغام
که در حضور نویسی تحیر استادست
تعلقی به دل ما خیال بشه نکرد
به ناوکت که درین باغ سرو آزادست
مشو ز حسرت دیدار بیش ازین غافل
که دیده ها چو جرس بی تو شیون آبادست
« نه دام دانم و نی دانه اینقد ر دانم »
که دل به هر چه کشد التفات صیادست
ز پیچ و تاب خط و زلف گلرخان دریاب
که رنگ حسن هم اینجا شکست بنیادست
سپند صرفهٔ شوخی ندید ازین محفل
حذر که جرأت فریاد سرمه ایجادست
جنون بی ثمری چاک سینه می خواهد
ز نخلهای دگر باب شانه شمشادست
ز بسکه حیرتم از شش جهت غلو دارد
نگه چو آینه ام در شکنج فولادست
به عالمی که تظلم وسیلهٔ ضعفاست
اگر به ناله نیرزیم سخت بیدادست
به قدر جانکنی از عمر بهره ای داربم
شرار تیشه چراغ امید فرهادست
به درد حسرت دیدار مرده ایم و هنوز
نفس در آیه دنباله ذتر فریادست
حضور لاله وگل بی بهار ممکن نیست
به جلوه تو دو عالم فرامشی یادست
جنون رنگ مپیما درین چمن بیدل
شراب شیشهٔ نه غنچه یک پریزادست
