نسخهٔ آرام دل در عرض آهی ابترست
غنچه ها را خامشی شیرازهٔ بال و پرست
هیچکس را حاصل جمعیت ازاسباب نیست
بحر را هم موج بیتابی زجوش گوهرست
باید از هستی به تمثالی قناعت کردنت
میهمان خانهٔ آیینه بیرون درست
بس که دارد شور آهنگ مخالف روزگار
هرکه می آید در اینجا طالب گوش کرست
اعتبار ما به خود واماندگان آشفتگی ست
خاک اگر آیینه می گردد غبارش جوهرست
آفتاب طالع ما داغ حرمان است و بس
آسمان تیره بختی ها سویدا اخترست
بعد مرگ، اجزای ما، توفانی موج هواست
تا نپنداری که ما را خاک گشتن لنگرست
عشرت آهنگی ز بزم میکشان غافل مباش
آشیان رنگ اگر بی پرده گردد ساغرست
خاک اگر باشم به راهت جوهر آیینه ام
ور همه آیینه گردم بی تو خاکم بر سرست
بسکه شد خشک ازتب گرم محبت پیکرم
همچو اخگر بر جبین من عرق خاکسترست
عمرها شد می روم از خویش و بر جایم هنوز
گرد تمکین خرامت موج آب گوهرست
شور عشقت آنقدر راحت فروش افتاده است
کز تپش تا نالهٔ بیمار صاحب بسترست
آب تیغت تا نگردد صندل آرامها
کی شود این نکته ات روشن که سر دردسرست
چشم و گوشی را که بیدل نیست فیض عبرتی
در تماشاگاه معنی روزن بام و درست
