دل در قدم آبله پایان که شکسته ست
این شیشه به هرکوه و بیابان که شکسته ست
جز صبر به آفات قضا چاره نشاید
در ناخن تدبیر نیستان که شکسته ست
با سختی ایام درشتی مفروشید
ای بیخبران سنگ به دندان که شکسته ست
گر ناز ندارد سر سوتش غبارم
دامان تو، ای سرو خرامان که شکسته ست
هر سو چمن آرایی نازی ست درین باغ
آیینه به این رنگ گل افشان که شکسته ست
گل بی تپشی نیست جگرداری رنگش
جز خنده بر این زخم نمکدان که شکسته ست
گرعجز عنان گیر ز خود رفتن من نیست
رنگم چوگل شمع پریشان که شکسته ست
با چاک جگر بایدم ازخویش برون جست
چون صبح به رویم در زندان که شکسته ست
کر موج ندارد تب وتاب نم اشکم
در چشم محیط این همه مژگان که شکسته ست
عم ری ست جنون می کنم از خجلت افلاس
دستی که ندارم به گریبان که شکسته ست
هر ذره جنون چشمی از دیدهٔ آهوست
آیینهٔ مجنون به بیابان که شکسته ست
بیدل نفسی چند فضولی کن وبگذر
بر خوان کریمان دل مهمان که شکسته ست
