به محفلی که دل آیینهٔ رضاطلبی ست
نفس درازی اظهار پای بی ادبی ست
خروش العطش ما نتیجهٔ طلب است
وگرنه وادی الفت سراب تشنه لبی ست
میی ز خم نکشیدیم عذر حوصله چند
تنک شرابی ما جرم شیشهٔ حلبی ست
کسی که بخت سیه سایه برسرش افکند
اگر به صبح زند غوطه آه نیم شبی ست
اسیربخت سیه پیکری که من دارم
به هرصفت که دهم عرضه آه نیم شبی ست
به عالمی که نگاه تو نشئه توفان است
زخویش رفتن ما موج بادهٔ عنبی ست
خیال محمل تهمت به دوش سرمه مبند
رم غزال تو وحشت غبار بی سببی ست
دلت مقابل و آنگاه عرض یکتایی
ثبوت وحدت آیینه خانه بوالعجبی ست
عروج وهم ازین بیشتر چه می باشد
که مرده ایم و نفس غرهٔ سحر لقبی ست
نه ای حریف مذلت دل از هوس پرداز
که آبروعرق شرم آرزوطلبی ست
دلیل جوش هوسهاست الفت دنیا
عجوز اگر خوشت آید ز علت عزبی ست
به درس دل عجمی دانشم چه چاره کنم
که مدعا ز نفس تا بیان شود عربی ست
ز دور باش غرورتغافلش بیدل
من و دلی که امیدش خروش زیرلبی ست
