روزی به ما رجعت کند آن مشتری سیما مگر
هم باز پرسد عاقبت از ما بتِ زیبا مگر
با ما نمی افتد مگر ما را بیفکند از نظر
یا خایف است از دشمنان یا شد ملول از ما مگر
بی هوده جانی می کنم دل را تسلی می دهم
هر روز گویم صبر کن کاری شود فردا مگر
می بود وقتی مونسم من بعد منعم می کند
نپسنددم در دستِ غم آخر چنین تنها مگر
بادِ صبا را گفته ام تا پیش ِ او زاری کند
بر یادِ او هر صبح دم رخصت دهد صهبا مگر
تلخ است مِی کز خاصیت در شور می آرد مرا
شیرینِ من زان می ند ابرو ترش آیا مگر
هر لحظه صفرا می کند از شورِ آن شیرین لبم
فرهاد را شیرین از آن کرده است در صفرا مگر
هیهات اگر آرد صبا بویِ عرق چینش به ما
هم باد ازین معجز کند اموات را احیا مگر
دل بر بلا بنهاده ام تن در ملامت داده ام
باشد که او یاد آورد روزی نزاری را مگر
