پیش تو رهی چنان تباه افتادست
کز وی همه طاعتی گناه افتادست
این قصه کز آن روی چو ماه افتادست
این رنگ گلیم ما سیاه افتادست.
باش تا از صدمه صور سرافیلی شود
صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار.