هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می کشند
چون سر زلفت بدوشم بی سرو پا می کشند
بارها کردم من از رندی و قلاشی کنار
بازم اینک که در میان شهر، رسوا می کشند
گفته بودم: در کشم دامن ز خوبان، لیک بس
ناتوانان را به بازوی توانا می کشند
ما ز رسوایی نیندیشیم، زیرا مدتی است
تا خط دیوانگی بر دفتر ما می کشند
می کشم هر شب به جام چشمها، دریای خون
شادی آنانکه بر یاد تو دریا می کشند
خرم آن مستان که بی آمد شد ساغر مدام
از کف ساقی دردت، درد صهبا می کشند
دل خیال زلف و خالت کرد، گفتم: زینهار!
در گذر زینها که اینها سر به سودا می کشند
بر حواشی گل رخسار نقاشان حسن
می کشند از غالیه خطی و زیبا می کشند
جان فدای آن دو مشکین سنبلت کز روی ناز
چون بنفشه دامن گلبوی در پا می کشند
بر دل سلمان، کمانداران ابرویت کمان
سخت شیرین می کشند، بگذارشان تا می کشند
