وای آن کو به دام عشق آویخت
خنک آن کو ز دام عشق رهاست
صفتش: مهتر گشاده کفست
لقبش: خواجهٔ بزرگ عطاست
به سخا نامورتر از دریاست
گرچه او را کمینه فضل سخاست
نیکویی را ثواب هفتادست
از خدا و بر این رسول گواست
آن خواجه غریبتر که ازو
خدمتی را هزار گونه جزاست
هر که با او به دشمنی کوشد
روز او از قیاس بی فرداست
دشمن او ازو به جان نرهد
ور همه پروریدهٔ عنقاست