بحمدالله که باز از یاری گیهان خدا داور

درخت بخت شد خرم نهال فتح بارآور

بحمدالله که بگشود از هوای فتح باز از نو

همای عافیت بر فرق فرقدسای شه شهپر

بحمدالله که از نیروی بخت بی زوال شه

عدوی ملک و ملت را شکست افتاد در لشکر

بحمدالله که از فر همایون فال شاهنشه

شد از خاورزمین طالع همایون نجم فال و فر

شهنشاه جهان فتحعلی شه خسروی کآمد

وجودش خلق و خالق را یکی مُظهر یکی مظهر

جهاندار و کنارنگی که ذات بی زوال او

قوام نه عرض یعنی که نه افلاک را جوهر

جهانداری که شد پهلوی ملک و پیکر اعدا

ز تیغ لاغرش فربه ز خت فربهش لاغر

ز تیغش یادی و ولوال اندر ساحت سقسین

زگرزش ذکری و زلزال اندر مرز لوهاور

شود از اهتزاز باد گرزش نُه فلک فانی

بدان آیین که بر دریا حباب از جنبش ب صرصر

نهنگی غوطه زن در نیل چون پوشدبه تن جوشن

دماوندی به زیر ابر چون بر سر نهد مغفر

به یال خصم پیچان خم خامش بر بدان آیین

که پیرامون ناپاک اژدها ماری زند چنبر

اگر بر کوه خارا برق تیغش را گذار افتد

شود کوه از تف خارا گدازش تل خاکستر

نیوشاگوش او را چاشی بخشای یک رامش

فغان بربط و سورغین نوای شندف و مزهر

دلارارای او را تهنیت آرای یک خواهش

صهیل ارغن و ارغون فرار ادهم و اشقر

نهنگ تیغ او را جسم دیوان طعمهٔ دندان

عقاب تیر او را لاش شیران مستهٔ ژاغر

کهین چوبک زن بامش اگر مریخ اگرکیوان

کمین دست افکن جاهش اگر سلجوق اگر نجر

زگفتش حرفی و قعر بحار و لولو لالا

ز خلقش ذکری و ناف غزال و نافهٔ اذفر

به فرمان اندرش فرمانروا رادان فرمانده

بجز فرماندهٔ کش هرچه فرمان گوی فرمانبر

چم ر بر روشن تنش جوشن عیان خو رشد از روزن

و یا از پشت پرویزن فروزان گنبد اخضر

نوال دست جودش زانچه درخورد قیاس افزون

عطای طبع رادش زانچه در وهم و گمان برتر

اگر دربان درگاهش فشاند گردی از دامن

پس از قرنی کند ماوا برین فیروزه گون منظر

به دارالضرب گیتی بی قرین ضراب بخت او

هماون سکه ی صاحبقرانی زد به سیم و زر

کمان و تیر و تیغ و کوس او در پرهٔ هیجا

یکی ابر و یکی باران یکی برق و یکی تندر

هر آن کو بنگرد آشوب زا میدان رزمش را

به چشمش بازی طفلان نماید شورش محشر

عروس مملکت زان پیش کاندر عقد شاه آید

به هیات بود بس هایل به صورت بود بس منکر

کنون نشکفت اگر از زیور عدل ملک زیبا

چه باک ار زشت رویی طرفه زیباگردد از زیو ر

نیایش لاجرم درده بر آن معبود بی همتا

که بی یاریست با یارا و هر بی یار را یاور

به پای انداز آ ن کز فر این دارانسب خسرو

به دست آویز آن کز بخت این گیتی خداداور

شد از تیغ شجاع السلطنه دشت قرابوقا

ز خون قنقرات زشت سیرت بحر پهناور

به اژدرکوه رسد از خون اژدرکوهه عفریتان

ز آب چشمهٔ تیغش هزاران لالهٔ احمر

زکلک رمح آذرگون ملک بر رقعهٔ هامون

رقم کرد از مداد خون به قتل دشمنان محضر

در آن میدان پر غوغا که بانگ کوس تندرسا

درید از هیبت آوا دل گردان کنداور

هوا از گرد شد ظلمات و نصرت چشمهٔ حیوان

بلند اقبال رهبر خضر گشت و شاه اسکندر

بسان گرزه مار جانگزا در دست مارافسا

سنان مار شکل اندر کف شیران اژدر در

ز موج فوج و فوج موج خون شد عرصهٔ هامون

چو دریابی که پیدا نَبوَدش از هیچ سو معبر

بدن شد باده نوش و دشت کین بزم و اجل ساقی

شرابش خون و جان دادن خمّار و تیغ شه ساغر

زمین از لطمهٔ موج حوادث مرتعش اعضا

بسان زورقی کاندر محیطش بگسلد لنگر

اجل شد گاز و تن آهن حوادث دم زمین کوره

تبرزین پتک و سرسندان و مرد استاد آهنگر

ز پیل اوژن هژبران پرهٔ پیکار شد ارژن

ز شیرافکن پلنگان پهنهٔ مضمار شد بربر

چنان در عرصهٔ میدان طپان دل در برگردان

کز استیلای درد و بیم جان بیمار در بستر

نیوشاگوش را زی من گرایان دار ای دانا

که رانم داستان فتح دارا را ز پا تا سر

سحرگاهی که از اقلیم خاور خیمه زد بیرون

به عزم ترکتاز جیش انجم خسرو خاور

بشیری برکشید آواز کز اورکنج ای خسرو

قضا آورده بهر غازیانت گنج بادآور

به یغمای دیار خاوران نک نامزد کرده

کهین پورشه خوارزم انبوهی فزون از مر

ز مرو و اندخود و خانقاه و قندز و خیوق

ز خرمند و سرخس و بلتخان و بلخ وکالنجر

چنان بشکف اعوان ملک را زین بشارت دل

که انصار بیمبر را ز فتح قلعهٔ خیبر

تو ای ضرغام پیل افکن چو بیرون راندی از مکمن

روان شد فتحت از ایمن دوان شد بختت از ایسر

کشیدی زیر ران کوهی که هی هی رهسپر توسن

گرفتی اژدری برکف که وه وه جانستان خنجر

یکی در سرکشی قایم مقام طرهٔ جانان

یکی در خون خوری نایب مناب غمزهٔ دلبر

بر آن خونخواره عفریتان بدان سان حمله آوردی

که بر خیل گراز ماده آرد حمله شیر نر

پرندت چون برون شد از قراب قیرگون گفتی

ز قیرآلود غاری رخ نمود آتش فشان اژدر

* اس افکندٻی چندین هزاراسب افکن افکندی

. ترکان هزار اسب ا از فراز اسب که پیکر

چنان کردی جر خون از بن هر موی تن جاری

که گفتی زد به هفت اندامشان هر موی تن نشتر

هلال آسا حسامت ترک را بر تارک ترکان

چنان شق زد که جرم ماه را انگشت پیغمبر

ز تاب تف ،تیغت، سوخت کشت عمرشان چونان

که افتد در میان خرمن خاشاک خشک آذر

چنان گرزگران را سر زدی بر ترک بدخواهان

که بیرون شد ز بطن گاو ماهی آهن مغفر

به خصم از شش جهت راه هزیمت بسته شد آری

چسان بیرون شود آن مهره یی کافتاد در ششدر

ز هی بخت تو در عالم به الهام ظفر ملهم

فنا در خنجرت مدغم اجل در صارمت مضمر

عروس عافیت را عقد دایم بسته اقبالت

به عالم انقطاعی نیست این زن را ازین شوهر

ولیکن تا نیفتد بر جمالش چشم بیگانه

حجاب رخ کندگاهی ز عصمت گوشهٔ معجر

گریزد در تو دوران از جفای آسمان چونان

که طفل خردسال از جور اقران جانب مادر

شود مست از می خون مخالف شاهد تیغت

بدان آیین که رند باده خوار از بادهٔ احمر

ثبات خصم در میدان رزمت بیش از آن نبود

که مرغ پخته بر خوان و سپند خام در مجمر

اجل مشتاق تر زان بر می خون بداندیشت

که رندان قدح پیما به رنگین بادهٔ خلر

گر از کانون قهرت اخگری اندر جهان افتد

سوزد شعلهٔ او مرغ و ماهی را به بحر و بر

مگر از گرد راه توسنت پر گرد شد گردون

که هر شب چشم گردآلود را برهم زند اختر

اگر رشحی فشانی زآب لطف خویش بر نیران

شود جاری ز هر سویش هزاران چشمهٔ کوثر

به کوه و دشت اگر بارد نمی از فیض احساث

شود خارش همه سوری شود سنگش همه گوهر

ز چینی جوشنت صد چین حسرت بر رخ خاقان

ز رومی مغفرت صد زنگ انده بر دل قیصر

ثنای شاه را نبود کران قاآنیا تاکی

فزایی رنج کتاب و مداد و خامه دفتر

بجوشد تا میاه از انشراح خاک در اردی

بخوشد تا گیاه از ارتجاح باد در آذر

به کام بدسگالش شهد شیرین زهر تن فرسا

به جام نیکخواهش زهر قاتل شهد جان پرور