بکرد ای جوهر سیال در مغز بهار امشب
سرت گردم نجاتم ده ز دست روزگار امشب
بر یاران ترش روی آمدم زبن تلخکامی ها
ز مستی خندهٔ شیربن به روبم برگمار امشب
ز سوز تب نمی نالم طبیبا دردسرکم کن
مرا بگذار با اندیشهٔ یار و دیار امشب
هزاران زخم کاری دارم اندر دل ولی هر دم
ز یک زخم جگر ترساندم بیماردار امشب
گرم خون از جگر بیرون زند نبود عجب زبرا
که از خون لب به لب گشته است این قلب فگار امشب
فنای سینه ر بشان گرمی ناب است ای ساقی
بده جامی و برهانم ز رنج انتظار امشب
شب هجرانم از جان سیرکرد آن زلف پرخم کو
که در دامانش آویزم به قصد انتحار امشب
مده داروی خواب ای غافل از شب زنده داری ها
خوشم با آه آتشناک و چشم اشگبار امشب
اگر نالد « بهار» از زخم دل نالد، نه زخم سل
پرستاران چه می خواهید ازین بیمار زار امشب
