عشقت آتش به دل کس نزند تا دل ماست
کی به مسجد سزد آن شمع که در خانه رواست
به وفایی که نداری قسم ای ماه جبین
هر جفایی که کنی بر دل ما عین وفاست
اگر از ربختن خون منت خرسندی است
این نه خون است بیا دست در او زن که حناست
سر زلف تو ز چین مشک تر آورده به شهر
از ختن مشک مخواهید حریفان که خطاست
من گرفتار سیه چردهٔ شوخی شده ام
که به من دشمن و با مردم بیگانه صفاست
یوسف از مصر سفر کرد و بدینجا آمد
گو به یعقوب که فرزند تو در خانهٔ ماست
روزی آیم به سرکوی تو و جان بدهم
تا بکوبند که این ، کشتهٔ آن ماه لقاست
زود باشدکه سراغ من تهمت زده را
از همه شهر بگیری و ندانندکجاست
اگرت یار جفا کرد و ملامت « راهب »
غم مخور دادرس عاشق مظلوم خداست
