ای کمان ابرو به عاشق کن ترحم گاه گاهی
ور نه روزی بر جهد از قلب مسکین تیر آهی
آفتابا از عطوفت ، بخش بر جان ها فروغی
پادشاها از ترحم ، کن به درویشان نگاهی
گر گنه باشد که مردم برندارند از تو دیده
در همه عالم نماند غیر کوران بی گناهی
من کی ام تا دل نبازم پیش چشم کینه جوبت
کاین سیه با یک اشارت بشکند قلب سپاهی
بینمت چونان که بیند منعمی را بینوایی
رانی ام چونان که راند بنده ای را پادشاهی
گفتم از بیداد زلفت خویشتن را وارهانم
اشتباهی بود لیکن بس مبارک اشتباهی
گر به چاه افتند کوران ، عذرشان باشد ولی من
با دو چشم باز رفتم ، تا درافتادم به چاهی
چهره ام کاهی از آن شد، کز تب عشق تو هر دم
آنچنان لرزم که لرزد پیش بادی پرکاهی
دل برفت ازدست و ترسم درره عشق توجان هم
ترک من گوید بزودی ، چون رفیق نیمه راهی
جادویی کردند مردم ، تا سیه شد روزگارم
اندرین دعوی ندارم غیر چشمانت کواهی
معجر است آن پیش رویت ، یا سیه دود دل من
یا به پیش ماه تابان پارهٔ ابر سیاهی
چون « بهار» از عشق خوبان سال ها بودم گریزان
عاقبت پیوست عشقم رشتهٔ الفت به ماهی
