مرد مهمان صبرکرد و ناگهان
کشف گشتش حال مشکل در زمان
نیم شب آواز قرآن را شنید
جست از خواب آن عجایب را بدید
که ز مصحف کور می خواندی درست
گشت بی صبر و ازو آن حال جست
گفت آیا ای عجب با چشم کور
چون همی خوانی همی بینی سطور
آنچ می خوانی بر آن افتاده ای
دست را بر حرف آن بنهاده ای
اصبعت در سیر پیدا می کند
که نظر بر حرف داری مستند
گفت ای گشته ز جهل تن جدا
این عجب می داری از صنع خدا
من ز حق در خواستم کای مستعان
بر قرائت من حریصم همچو جان
نیستم حافظ مرا نوری بده
در دو دیده وقت خواندن بی گره
باز ده دو دیده ام را آن زمان
که بگیرم مصحف و خوانم عیان
آمد از حضرت ندا کای مرد کار
ای بهر رنجی به ما اومیدوار
حسن ظنست و امیدی خوش ترا
که ترا گوید بهر دم برتر آ
هر زمان که قصد خواندن باشدت
یا ز مصحفها قرائت بایدت
من در آن دم وا دهم چشم ترا
تا فرو خوانی معظم جوهرا
همچنان کرد و هر آنگاهی که من
وا گشایم مصحف اندر خواندن
آن خبیری که نشد غافل ز کار
آن گرامی پادشاه و کردگار
باز بخشد بینشم آن شاه فرد
در زمان همچون چراغ شب نورد
زین سبب نبود ولی را اعتراض
هرچه بستاند فرستد اعتیاض
گر بسوزد باغت انگورت دهد
در میان ماتمی سورت دهد
آن شل بی دست را دستی دهد
کان غمها را دل مستی دهد
لا نسلم و اعتراض از ما برفت
چون عوض می آید از مفقود زفت
چونک بی آتش مرا گرمی رسد
راضیم گر آتشش ما را کشد
بی چراغی چون دهد او روشنی
گر چراغت شد چه افغان می کنی
