تدبیر کند بنده و تقدیر نداند
تدبیر بتقدیر خداوند نماند
شمشیر بکف عمّر در قصد رسول آید
در دام خدا افتد وز بخت نظر یابد
دادیم بدست تو عنان دل خویش
تا هرچ تو گویی پخت من گویم سوخت
صد سال بقای آن بت مه وش باد
تیر غم او رادل من ترکش باد
بر خاک درش بمرد خوش خوش دل من
یا رب که دعا کرد که خاکش خوش باد
کَفی بجسْمِیْ نُحُوْلاً اَنَّنِی رَجُلٌ
لَوْلَا مُخَاطَبَتَی اِیّاکَ لَمْ تَرَنِی
با دل گفتم که ای دل از نادانی
محروم ز خدمت کیی میدانی
دل گفت مرا تخته غلط میخوانی
من لازم خدمتم تو سرگردانی
خَیَالُکَ فِیْ عَیْنِیْ وَاِسْمُک فِیْ فَمِیْ
وَذکْرُک فِیْ قَلْبی الی اَیْنَ اَکْتُبُ
