برای خود بود و عندلیب گلشن خود

هوای کس نکند سبزه و بهار خود است

زیر نقش پای او ما هم سری دزدیده ایم

سایهٔ گل گر بود بال همای عندلیب

آیین دلبری به چه رنگش نشان دهند

شاخ گلی که نیست قفس وار عندلیب

چه عشقهای کهن را که نو کند از سر؟

چو عندلیب برآرد ز شوق ناله زار

ز دست محتشم آن گل کشد دامن وصل

گذاشت خواری هجران به عندلیب و برفت

عندلیب دل من نغمه سرا شد روزی

کانجمن را ز رخت صحن گلستان کردی

ای عندلیب گلبن دستان سرا، که من

منصور نغمهٔ رسن و دار دوستیم

به خلوت تو کجا راه عندلیب بود؟

که گل زمین ادب بوسه می دهد از دور

چاک کرده بر نوای عندلیب خوش نوا

فوطهٔ کحلی بنفشه شعر سیما بی سمن

گر من شکایتی کنم از غصه رقیب

از باغبان رسد گله ای عندلیب را