عشق هر محنتی به روی آرد
مکن ای دل گرت نمی خارد
وز چه رویت همی شود غم عشق
روی سرکش که روی این دارد
دامن عافیت ز دست مده
تا به دست بلات نسپارد
گویی اندر کنار وصل شوم
تا شوی گر فراق بگذارد
وصل هم نازموده ای که به لطف
خون بریزد که موی نازارد
مردبینی که روز وصل چو شمع
در تو می خندد اشک می بارد
گیر کامروز وصل داغت کرد
هجر داغ فراق باز آرد
برگرفتم شمار عشق آن به
که ترا از شمار نشمارد
