آن سبکروحان که تن در خاکساری داده اند
در سواد سرمهٔ خط چون نگاه افتاده اند
برخط عجز نفس عمری ست جولان می کنی
رهروان یک سر تپش آواره ی این جاده اند
رنگ حال سرو قمری بین که در گلزار دهر
خاکساران زیر طوق و سرکشان آزاده اند
درخور ضبط نفس دل را ثبات آبروست
بحر با تمکین بود تا موجها استاده اند
ممسکان را در مدارا نرم رو فهمیده ای
لیک در سختی چو پستان زن نازاده اند
نقش مردی آب شد از ننگ این زن طینتان
کز نتایج ریش می زایند از بس ماده اند
در دبستان جهان از بسکه درس غفلت است
خلق چون لوح مزار از نقش عبرت ساده اند
بی طواف دل مدان ما را که از خود رفتگان
همچو حیرت بر در آیینه ها افتاده اند
خاک هستی یک قلم بر باد پرواز فناست
غافلان محو بز افکندن سجاده اند
عشق در هرپرد آهنگی دگر می پرورد
جام و مینا جمله گویا و خموش باده اند
همچو بیدل ذره تا خورشید این حیرت سرا
چشم شوقی درسراغ جلوه ای سر داده اند
