شهره ی شهر شدم در غم شهرآشوبی
وز که در دوستیِ او نگرفتم کوبی
بی دل آرامی آرام نمی گیرد دل
چه کنم بخت ندارد که ندارد خوبی
صبر بر وعده ی فردای قیامت تا چند
هم چنین بر نتوان ساخت ز من ایّوبی
دامن سرو قدی را به کف آرم امروز
در چنین سایه نشینم من و اینک طوبی
از محبت اثری نیست در آن سینه که نیست
در دلش جنبش دردی ز غم محبوبی
هیچ دل سوخته را دردِ مسلمانی نیست
کیست کز دوست سوی دوست برد مکتوبی
مسند مصرِ دل ما نبود بی یوسف
حزن را نیست ولیکن به سر از یعقوبی
لافِ معنی نتواند که زند هر گولی
اژدهایی نتواند که کند هر چوبی
بر نزاری چه ملامت که ز مبدای وجود
میل هر طایفه ای هست سوی مطلوبی
